رفتن بعضی آدم ها
همیشه تازه است
انگار همین الان یکهو
یکی دست بیاندازد توی دلت
یک تکه اش را با ناخن بیرون بکشد
فرقی نمی کند چند روز، چند سال گذشته باشد
باز در خانه شان را که می زنی
تازه یادت می افتد که دیگر نیست
باز وسط خصوصی هایت توی پستو
نامه هایش دلت را داغ می زند
و دست خطش.
این روزها
صدای حاجی
انگار جز جدانشدنی زندگی من شده
این روزها
نامه هایش را
شعر هایش را
با صدا و آهنگ خودش می خوانم
انگار کنارم نشسته است و می خواند:
"به‌روز مرگ چو تابوت من روان باشد
گمان مبر که مرا دردِ این جهان باشد
برای من تو مَگِریْ و مگو: دریغ! دریغ!»
به دام دیو دراُفتی؛ دریغ آن باشد
جنازه‌ام چو ببینی مگو: فراق! فراق!»
مرا وصال و ملاقات آن زمان باشد
مرا به گور سپاری، مگو: وداع! وداع!»
که گور، پردهٔ جمعیتِ جنان باشد
فروشدن چو بدیدی، برآمدن بنگر
غروب، شمس و قمر را چرا زیان باشد؟
تو را غروب نماید، ولی شروق بُوَد
لَحَد چو حبس نماید، خلاص جان باشد
کدام دانه فرورفت در زمین که نرست؟
چرا به دانهٔ انسانت این گُمان باشد؟!
کدام دَلْوْ فرورفت و پُر برون نامد؟
زِ چاه، یوسفِ جان را چرا فَغان باشد؟
دهان چو بستی از این‌سوی، آن‌طرف بگشا
که های‌هویِ تو در جوّ لامکان باشد
تو را چنین بنماید که من به خاک شدم
به زیرِ پایِ من این هفت‌آسمان باشد "
سوزش و درد و اشک و آه آدم
برای بعضی ها همیشه تازه تازه است.
,چو ,تازه ,تو ,مگو ,» , ,» ,این روزها ,نامه هایش ,هایش را